sprookjes en lentegeuren

Ik val in slaap, als ik mijn ogen weer open kan ik met moeite geloven wat mijn spiegels der ziel gadeslaan. Voor het eerst in maanden zie ik de mediterraanse zee, omringd door een schitterende stad. De trein mindert vaart en komt tot stilstaan. Ernstig onderkoeld lopen we de trein uit, ondanks de aanhoudende kou vonden de italiaanse spoorwegen het niet nodig de verwarming in de trein aan te zetten.
Het is alsof we door een poort in een sprookjesboek lopen, zodra we het station uitkomen is iedereen opslag zijn koude tenen vergeten. Welkom in een eenentwintigste eeeuws sprookje, welkom in de stad waar het leven een theater is, welkom in Venezia. Nog voor we daadwerkelijk de stationstrap afgedaald zijn, hebben we al plaatsgenomen op een van de schminkstoelen bij het station om ons een sierlijk carnavalsgelaat aan te laten meten.
Het jaar 1268, het moment in de geschiedenis dat het toch al schilderachtige Venetie voor het eerst veranderde in een groot filmdecor. Historisch gezien was het dragen van maskers en uitbundige schmink vooral een praktische aangelegenheid, zo kon men haar sociale status verbergen en een aantal dagen per jaar onbekommerd van de feestvreugde genieten.
Denken nederlanders bij de woorden feestvreugde en carnaval toch vooral aan bier, hossen en oranje toeters, heb ik hier gezien dat carnaval een uiterst sierlijke, sfeervolle en vooral 'sophisticated' aangelegenheid kan zijn.
Eenmaal (per waterbus) gearriveerd op het San Marco Piazza streelt de lentezon onze witte wintergezichten, en voelen we de zee zachtjes tegen ons gezicht blazen. Totaal overrompeld door alles wat ons omringt, gaan we even zitten op de grond van het innemende plein. Voor nog geen 5 minuten, onmogelijk om al dit moois voorbij te laten gaan zonder het vast te leggen op een foto. Zodoende, keer ik na een half uur totaal buiten adem terug, met een kleine 80 foto's van alle pracht en praal die hier rondloopt. Het ene kostuum nog kleurrijker en schilderachtiger dan het andere, want allemachtig wat hebben italianen toch gevoel voor theater en drama.
Enigzins 'gewend' aan de utopische atmosfeer besluiten wij onze weg voort te zetten. We raken verdwaald in donkere steegjes, genieten van het uitzicht over de zee op kleine krakende bruggen en passeren honderden winkels met venetiaanse maskers. Tot slot strijken we neer op een klein pleintje en drinken een typisch Italiaanse 'Spritz', nagenietend van deze prachtige dag verzuchten we: ''dit moet la dolce vita toch wel zijn...''