Filmdiva's en hersenspinsels

Voor ik een blog schrijf, maak ik vaak een lijstje. Een lijstje met alle dingen die gebeurd zijn en die ik -om wat voor reden dan ook- graag wil onthouden. Omdat het mooie herrineringen zijn, of omdat het dingen zijn die ik eigenlijk het liefst zo snel mogelijk weer vergeet. Toch schrijf ik ze op, ik heb hier namelijk wel geleerd dat wat vandaag een groot probleem lijkt, morgen is gesmolten in de italiaanse zonnestralen.
En smelten, dat doen we..Dat het Italiaanse kwik geen enkel probleem heeft met stijgen tot een graad of 35 was mij al langer bekend. Maar functioneren, leven en studeren in een dergelijk tropisch klimaat is zogezegd 'andere koek'.
Inmiddels heb ik twee tentamens erop zitten, en kan ik -vol italiaanse trots- mededelen dat ik beide tentamens heb gehaald! Het eerste tentamen was een echte vuurdoop. De diva -mijn italiaanse professor, zo weggelopen uit een film van Bertolucci- kwam glimlachend en overigens twee uur te laat aanzetten terwijl ze de zweetdruppeltjes van haar gezicht wuifde met een Italiaanse Vogue. Alle studenten leken de 2uur wachttijd volledig normaal te vinden, dus ook ik forceerde een glimlach en groette de professor met mijn beste ''Buongiorno!'' Ik kon vervolgens terug naar huis, want mijn tentamen zou pas aan het eind van de middag worden afgenomen...''We kunnen immers niet alles tegelijk!'' Nog een laatste bijzonder oprechte begripvolle glimlach en daar ging ik! Want was ik blij met het feit dat hier in Italie alles altijd gewoon volgens afspraak gaat.
Omdat ik mijn tentamen niet wilde verpesten door deze zuidelijke overmacht nam ik mij voor rustig in het zonnetje te gaan zitten en me vooral niet te druk te maken. (Overigens een niet al te moeilijke opdracht want met een graad of 36 word je vanzelf wel kalm.)
De klok sloeg 3 uur, het uur van de waarheid was aangebroken. Als een ware Simba op Pride Rock trotseerde ik de enorme trap naar het kantoor van de Diva. Tot mijn grote schrik trof ik daar 3 andere studenten aan. Met mijn goed ingestuurde pokerface nam ik plaats aan het bureau en lachte ik vriendelijk naar de Diva. Mijn gezicht moest suggereren dat ik het vólledig normaal vond dat ik mijn eigen antwoorden amper kon verstaan. En zo geschiedde, een twintigtal minuten later verliet ik Pride Rock met ongeveer een 7. En wat was ik trots, ik had wel even mooi een tentamen in het Italiaans gedaan!
En zo zien we maar, na mijn eerste college hier in Bologna sloeg de hollandse paniek meteen flink toe. Hoe moet ik ooit hier studiepunten gaan halen als ik alles in het ITALIAANS moet doen?...2 meter buiten de collegezaal opgebeld naar huis: 'Denk maar niet dat ik met 1 studiepunt naar huis kom! 'Nou en?' klonk het aan de andere kant van de lijn. 'Nou en?' NOU EN?
Inmiddels besef ik dat deze 'nou en' een 'nou en' vol vertrouwen was. Een 'nou en' die geloofde in het idee dat alles uiteindelijk goed zou komen. Die wist dat Rome niet in 1 dag gebouwd is. En verdomd, die 'nou en' had gelijk. Want ook ik zie -met wat hulp van de italiaanse zorgeloosheid- in dat wat vandaag onmogelijk lijkt, morgen al overwonnen kan zijn.